Oma en oons wicht
Oma meuk zuch zörgen
Vreug oons wel honderd maol
'Hef ze al verkeren?'
Wij zeden nee, aal maor weer
Hetzölfde verhaol
Maor dan, ineens, is hij daor
Hij, die de ogen van ‘t wicht
Doon straolen as ze
Over hom prat, elke keer
Maor nou, nou is oma 't vergeten
En vrag ze 't oons nooit meer