De hood

                                                                       “ ….. Why, oh why my love,
                                                                       didn’t you come back to me
                                                                       and bring me back my hat ….. ”
                                                                                               
                                                                             Oet “Lost love” van John Jacobs

De hood

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ...." 

Jacob de Vries, Job, zat op een aole zummerstool in zien tuun an die woorden van zien mam te dèenken. Zien haanden speulden wat met de leren hood, die e vanmörgen van heur kreeg.
 Guster bèelde ze om te zeggen, dat ze vanmörgen kwam koffiedrinken. Ze wol wat met hum bepraoten. En zo stun ze even veur tien in zien keuken met een tas onder de aarm. Naodat Job koffie inschonken har, haolde ze de hood oet heur tas. Ze heul 'm even tegen zich an en lèegde 'm toen op de taofel, zuchtte een keer heul deep en zee: "Job, mien jong, ik moet je wat zeggen, wa'k al veul eerder har moeten doon, maor 't kwam der aal niet van." Ze zuchtte nog ies veur ze wieder gung.

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ......." 

“Toen ik negentien was”, vertèelde ze, “heb ik een tied in Amerika woond. Daor wör ik gek op bluesmeziek en ik bezöcht daorom heul vaok een bluescafé. Tiedens een optreden van een bekèende bluesband, The JJ Band, wör ik verleefd op de gitarist, John Jacobs.” Ze dronk heur koffie met een aofwezige blik op. Job pakte heur lege koppie en keek heur vraogend an. “Ach Job, wij waren slim verleefd en hadden saomen zu’n mooie tied, maor daor kwam een èende an toen ik weerom mus naor Nederland. Ik kreeg zien hood met en wij maokten de aofspraok, dat ik 'm, zo gauw het kun, weerom zul brengen. Maor dat is der nooit van kommen. Nao een maond kwam ik der aachter, dat ik zwanger was. Ik heb ‘t nooit an John schreven, omdat ik niet wol dat mien kind, jij, opgruide in de reurige meziekwereld. Ik bin ok nooit weerom gaon naor Amerikao, ok al was hij mien eerste grote leefde. De hood heb ik altied bewaord, ik heb hum op zolder opruumd.” Job waachtte rustig tot ze wieder gung.
 “Tiedens mien zwangerschap wör ik vrienden met Albert de Vries, die net naost mij was kommen wonen. Hij was der altied veur mij, we gungen van mekaor holden en toen jij twee maond aold was, bint we trouwd ….. En zo wör Albert joen pap.” 
 Met die woorden heul heur verhaol op. Omdat ze begreep, dat ze Job veul geven har om over nao te dèenken, braacht ze de koppies naor de keuken, gaf Job een dikke smok en gung naor hoes. As e vraogen har, zul e der vanzölf wel met kommen.

"Ik weet daj slim wies bint met je pap, maor mien jong, je pap is je echte pap niet ......." 

En nou zat e daor met de hood in de haanden en dat zinnegie gung wel doezend keer deur zien heufd. Het neis mus echt even indaolen. Tusschendeur kwamen en gungen der allerhaande gedaachten laangs;  Zul zien echte vaoder nog leven? Moet ik hum opzeuken? Wat zul Albert daorvan vinden? Hum wil ik gien pien doon, hij is de beste pap die der is! En waorom hef mam zo laang waacht met dit vertellen?
 Hij mus zichzölf maor even de tied geven om an ’t idee te wennen en dan ies kieken wat e persies gung doon. Eén ding was hum nou wel dudelijk, hij wus nou in ieders geval wel waor zien leefde veur de bluesmeziek vort kwam. 
 Hij bekeek de hood ies wat beter, zul e passen? Hij zette hum op zien heufd en, verduld, hij paaste persies. Toen e hum weer aofzette, zaag e bij toeval dat der an de binnenkaant de letters JJ x MB inschreven waren. John Jacobs en Marchien Berends!?

Dree maonden laoter, nao veul naodènken en praoten met zien mam, zat e nog te twiefeln over wat e mus doon. Daor kwam veraandering in toen Albert op een zundagmörgen bij hum an kwam. Omdat die wel zeen har ho Job zat te worsteln met alles, har e ’t der met Marchien over had. Saomen hadden ze wat onderzeuk daon en zo waren ze der aachter kommen, dat The JJ Band binnenkört op zul treden in Londen. Ze hadden een kaortie regelt en geliek de treinreis en een hotel besproken. En nou kwam e alles brengen. Job was wat verlegen met de situaotie, maor Albert stelde hum gerust. Hij begreep heul good dat Job weten wol wel zien vaoder was en hij zee met klem, dat der heulemaol niks an heur omgang zul veraandern. “Ik hol van joe, mien jong, en dat blief ik doon!” Met die woorden leut e Job allén.

En zo gung Job een paor week laoter naor Londen, naor ’t concert van John Jacobs, zien vaoder. Albert har hum vanmörgen al vro aofzet op ’t station van Amsterdam en nao de treinreis har e zich meld bij ’t hotel en zien tas in de kaomer aachterlaoten. Toen was ’t tied om naor ’t concert te gaon. De taxi zette hum vlak veur de deur aof. Hij zette de hood op en gung naor binnen. Allewel der al veul mèenschen waren, kun e nog aordig veuran staon en alle bandleden good zeen. Toch keek e de heule aovend allén maor naor John Jacobs. 
 Die zung en daansde over ’t podium as een jongkerel. Job keek ’t met verbaozing an. Verbaosd dat een kerel zich zo jonger veurdee asdat e was, maor ok verbaosd. Hij veulde niet bekèend, niet speciaol. Hij veulde gien baand. Hij veulde heulemaol niks.
 Tegen ’t èende van ’t concert wus e wat e doon gung. Hij pakte de hood van zien heufd en lèegde ‘m veur op ’t podium. Daornao verleut e de zaol en leup naor zien hotel. Onderwegens stuurd’ e een sms-ie naor zien mam: “Moi mam, ik bin slim wies met mien pap, met Albert de Vries, want dat is mien echte pap!”

Ondertusschen klonk vanaof het podium: 

“ ….. Why, oh why my love,
 didn’t you come back to me
 and bring me back my hat ….. ”