Het stil verdreet van een kroontiespen

Het stil verdreet van een kroontiespen 

Ik hang al een paor menuten 
vlak boven de inktpot,
wor maor haalf vaastholden 
deur een dreumerige linkerhaand.
Ik waacht,
der komt zo een verhaol.
Ik veul het,
van mien kroontie
tot in ‘t puntie van mien zwaarte veer.

Der reist woorden van het heufd
naor de linkerhaand
die mij doopt in de blauwe inkt.
Ik volg gewillig en schrief alle woorden
van links naor rèechts
in stijl, met sierlijke krul. 

Maor, vraog ik mij aof,
kan ‘t niet van rèechts naor links?
Of mag ik vrij over de bladziede bewegen?
Want één ding weet ik zeker,
die linkerhaand geit zo vortdaolijk 
al mien mooie, nog wat natte, woorden
tot blauwe vleken deur mekander vegen.