De klobbe

Hanna lop met een kussen onder de ene aarm en een brettie met daorop een beker koffie en een plak cake in d’aander haand naor de tuun. Die eerste keer daj in het veurjaor weer boeten kunt zitten, vindt zij een van de mooiste daogen van ’t jaor.
Toen ze hier jaoren leden kommen bint te wonen hebt ze drekt aachter in de tuun een zitkoel maokt. Daorin steit sinds die tied een klobbe met aacht boomstamkrukkies der omhèen.  Ze lèegt het kussen op een boomstammegie, zet heur brettie op de klobbe en wref even leefdevol over de gladde bovenkaant. De gele vaarf en de zwaarte bloompies zit der nog mooi op! Der komp een glimlach op heur gezicht as ze daor in het veurjaorszunnegie even vortdreumt.  
 Ze zöt zichzölf weer huppeln van school naor hoes. Aans is ze meestieds de lèeste die nao school weer thoes is, maor der bint middaogen, dan wil ze wel anmaoken. Ze geit dan niet met aander kinder speulen. Nee, zij geit, as ze met pap en mam en opa en oma thee dronken hef, met opa naor zien klomphok. Opa is klompenmaoker en zien machines staot daor. As die an bint, mag ze der niet kommen, maor op dizze middaogen moet e heul veul klompen, die oet de dreugoven kommen bint, vaarven en zij mag helpen. 
‘Opa, hej de thee al op? Koj nou met?’ Ze hef gien geduld meer, maor opa stek al een sigaar in de braand en lop met heur met. Hij drag aaid hetzölfde good as e an 't waark is; een broene stuutsiekoren boks en een blauwe kiel over een griesgeroete flanellen boezeroen. Op zien kop hef e een aole pet en tussen zien lippen hangt alle mörgens een vies, nat sjekkie en alle middaogen een dikke sigaar.
In het klomphok ruukt het naor fris zaogsel en naor opa zien sigaar. In ‘t midden steit een zwaarte potkachel te snorren. De kachelpiep lop omhoog en geit met een haokse bocht zo deur de aachtermuur. Deur de raompies kuj boeten de rookwolken zeen verwaaien. In de kachel, aachter het micaglassie, zöt Hanna een mooi oranje vlammenspel. 
‘Opa, kiek, de vlammegies doet tikkerie in de kachel.’ Ze mag daor zo geern naor kieken as ze op heur eigen stoofie zit bij de klobbe van opa. Een klobbe is een stuk boomstam waor de schors aof is en waor dree poten onder zet bint. Opa gebruukt boeten een klobbe om holt te kloven, maor hier binnen is ’t een taofelie.
Naost de kachel staot hoge staopels witte klompen. Die moet vannaomiddag allemaol een kleurtie kriegen. Okergeel moet ze worden met een zwaarte raand laangs de onderkaant. An die kleur kuj zeen, dat het opa’s klompen bint. Opa zet een paor kleine witte klompies op de klobbe en een klein jampottie met wat vaarf oet zien grote blik. Zij mag ok vaarven! Dat ze dat vaoker döt, kuj an de gele vlekken op de klobbe zeen. 
Dizze middaogen bint zo gezellig, zo met ’n beiden bij de kachel. Onder ’t vaarven vertèelt opa aaid verhaolen over vroger. 
‘Weej wel ho ik verkering kreeg met je oma? Ik woonde in een klein dörpie hier vlakbij en je oma woonde in een aander klein dörpie, zo’n zèes kilometer wieder. Toen der een keer maarkt was, was der ok daansen in de kroeg vlakbij heur hoes. Ik gung daorhèen met mien breurs. Wij mussen dat heule èende lopen!’
 ‘Maor opa, haj toen gien fiets dan?’ Het wichie is verbaosd: ‘zèes kilometer lopen veur een feessie? Da’s wel een heul èende en ho lang waren je dan wel niet onderweg?’
‘Tja, wij waren wel een dik uur onderweg. Maor het was de muite weerd, want een van mien breurs en ik kregen beiden verkering. Ik met joen oma, en hij met een zuster van heur.’
‘Nou, ik hoop dat ik laoter verkering krieg met een jong die dichterbij woont. Of misschien hef die dan wel al een brommer. Dat liekt mij beter dan zo’n èende lopen!’ Opa moet wat lachen: ‘Laot dat nog maor even duren, maor veur de echte leefde moej wel wat over hebben, mien wicht! En nou klompies vaarven!’ 
Onder ’t praoten hef opa al heul wat klompen van een kleurtie veurzeen. Hanna pakt een van heur klompies en de kwast. Met de tong een klein èendtie oet de mond döt ze good heur bèest om zunder motten te vaarven. Maor ja, je hebt maor zo wat teveul vaarf an de kwast en aof en to drupt der wat op de klobbe.
‘Gef niks, mien wicht. Het is gien taofel in de kaomer van oma. Dit is mien taofel en daor mag wel een keer een vlekkie op kommen!’ 
An ’t èende van de middag hef opa de heule staopel grote klompen daon en Hanna heur eigen paor kleingies bint ok klaor. 
‘Dat hej netties daon! Maok jij je kwast zölf schoon?’ Hanna is bliede met opa’s lof en zet heur kwast in een jampottie met taarpentien.  
Nou moet de klompen allemaol dreugen. Opa gooit nog wat holt in de kachel en daormet is ’t waark daon veur vandaog. Mörgen geit e weer wieder. Dan moet de helft lakt worden en op d’aander helft moet nog een zwaart petroontie, ‘bloompies’ neumt e dat.   
Hanna drinkt heur thee op, die deur heur gedreum al aordig aofkoeld is. Het lege koppie zet ze op de klobbe naost de zwaarte bloompies. Dat bint net zukse bloompies as opa vroger op de klompen schilderde. Ze is slim wies met dit unieke taofelie! 
Opa wör tachtig en stopte met het maoken van klompen. Hij har gien opvolger en zien machines wörden verkòocht an een museum. Naodat ze ophaold waren, was het klomphok leeg. Gien machines meer, gien opa, gien geur van fris holt, gien sigaar en ok niks gien gezelligheid meer. As lèeste stun de klobbe der nog. De klobbe met de gele vaarfvlekken. Der waren mèensen, die zeden dat die maor kloofd mus worden, zodat de kachel der nog een toertie van branden kun. Dan waren je van dat onding aof. Maor opa wus der een aander bestemming veur. Hij vaarfde de bovenkaant okergeel met een bloompie, net as op zien klompen. Der kwam een dikke laog lak overhèen zodat dit lang metgaon kun.
Zo kreeg Hanna jaoren leden de klobbe van hum, as andèenken an aal die gezellige middagen met ’n beiden. En aaid, as ze in heur tuun in de zitkoel zit, wref ze even over de gladde, gele bovenkaant van de klobbe en dèenkt met een glimlach op heur gezicht even weer an die gezellige uurties, saomen met opa in ’t klomphok.

Henderkien, jannewaori 2022