Een heul klein leefdesleedtie
Een heul klein leefdesleedtie
'Jij bint mien allerleefste leef'
Dat was 't enige zinnegie dat e schreven har in de uren die de Drèentse leedtiesschriever aachter zien bureau zat te prakkezeren. Aof en to schreef e wat in zien schriffie, kraste 't ok geliek weer deur. Hij kun gien begun kriegen an het leefdesleedtie dat e veur zien leef schrieven wol. Waorom wol dat nou niet lukken? Hij heurde daogelieks zoveul mooie teksten op de radio en bij hum kwam der niks zinnigs oet de pen.
'Jij bint mien allerleefste leef'.
Hij las de zin aal maor weer en kwam niks wieder. Hij daacht an ho ’t begunt was. Ze was nog maor een wichie toen ze verkeren kregen, maor hij was geliek heulemaol ondersteboven van heur. Zij braacht hum leefde, zoas e dat niet kèende. Het leven met heur was vanaof de eerste dag een feest! En nou, nou kwam e niet wieder as dat ene körte zinnegie:
'Jij bint mien allerleefste leef'.
En dat terwijl zien haart overleup van leefde. Hij was toch zo heul slim bliede met heur. Waorum kun e door nou de woorden niet veur vinden?
Maor toen het onderwarp van zien nog te schrieven leedtie hum een koppie thee met een kookie en een kussie kwam brengen, gaf zij hum dudelijkheid.
'Jij bint mien allerleefste leef'.
Ze las de zin haardop en zee tegen hum: ‘Wat een allermooist Drèents leefdesleedtie! Niet teveul woorden an voel maoken heur!’ En met een haandkussie en een ‘Ik ok van joe!’ leup ze de kaomer weer oet!